เช้าวันหนึ่ง แสงแดดยามเช้าสาดส่องอ่อนๆ ทาบทาทุกสรรพสิ่ง ชายหนุ่มในชุดสีดำสนิท ตั้งแต่หมวกกันน็อคจรดปลายเท้า ปรากฏตัวเงียบเชียบอยู่หน้าประตูบ้านของผม รถมอเตอร์ไซค์คันใหญ่สีดำทะมึนจอดสนิทราวกับเป็นส่วนหนึ่งของเงา พร้อมกับถุงพลาสติกสีขาวใบโตในมือ
"มาส่งของครับ" เสียงทุ้มนุ่มที่ลอดผ่านหมวกกันน็อคสีดำนั้นช่างแผ่วเบา ทว่ากลับก้องกังวานอยู่ในความเงียบสงัดยามเช้า รอยยิ้มบางๆ ที่มุมปากของเขาเลือนรางจนผมไม่แน่ใจว่ามันมีอยู่จริง แสงอาทิตย์ที่ส่องกระทบมาทำให้ใบหน้าภายใต้หมวกนั้นยังคงเป็นปริศนา
"อ๋อ ครับ" ผมตอบกลับไปอย่างงุนงง ก้าวเท้าออกจากประตูบ้านอย่างช้าๆ สายตาจับจ้องอยู่ที่ถุงสีขาวในมือเขาอย่างใคร่รู้ "ผมไม่ได้สั่งอะไรไว้นะครับ"
"ชื่อคุณวีระใช่ไหมครับ?" เขาถามต่อ น้ำเสียงราบเรียบแต่กลับแฝงไว้ด้วยความเป็นกันเองอย่างประหลาด
ผมพยักหน้าโดยอัตโนมัติ "ใช่ครับ มีอะไรหรือเปล่าครับ?"
"พอดีมีคนฝากของมาให้ครับ" เขายื่นถุงสีขาวมาตรงหน้าผมอย่างสุภาพ "เขาบอกว่าให้เอามาให้คุณโดยเฉพาะ"
ผมรับถุงมาด้วยความรู้สึกประหลาดใจ มองสำรวจมันอย่างละเอียด ถุงไม่ได้มีขนาดใหญ่โต แต่ก็ไม่ได้เล็กจนมองข้าม ภายในบรรจุอะไรบางอย่างที่ทำให้ผมอดสงสัยไม่ได้
"ใครฝากมาเหรอครับ?" ผมเอ่ยถามด้วยความใคร่รู้
เขาเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ดวงตาคมเข้มภายใต้ปีกหมวกกันน็อคมองตรงมายังผมเป็นครั้งแรก จังหวะหัวใจของผมเต้นแรงขึ้นเล็กน้อยอย่างไม่มีเหตุผล
"เอ่อ...ขอบคุณครับ" ผมพูดพลางมองถุงในมือสลับกับใบหน้าคมคายของเขา "แล้ว...แค่นี้ใช่ไหมครับ?" ผมถามออกไปอย่างไม่แน่ใจว่าควรจะชวนเขาคุยต่อดีหรือไม่
"ครับ แค่นี้แหละครับ" เขาตอบ ก่อนจะก้าวขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซค์คันใหญ่สีดำทะมึน "ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวนะครับ"
"ครับ เดินทางปลอดภัยนะครับ" ผมกล่าวลา พร้อมกับมองตามหลังรถมอเตอร์ไซค์ที่ค่อยๆ เคลื่อนตัวออกไปจนลับสายตา
ภาพรอยสักที่แขนทั้งสองข้างของเขาที่ผมแอบสังเกตเห็นก่อนหน้านี้ยังคงติดตรึงอยู่ในความทรงจำ มันเด่นชัด สะดุดสายตา และอดไม่ได้ที่จะทำให้ผมจินตนาการถึงลวดลายเหล่านั้นบนผิวเนื้อเปลือยเปล่าอย่างห้ามไม่ได้
ในส่วนลึกของจิตใจ ผมก็เป็นเหมือนใครหลายๆ คนในโลกสีรุ้ง ที่วาดฝันถึงสัมผัสอันดิบเถื่อนจากชายแท้สักครั้งในชีวิต มันเป็นความปรารถนาที่ซ่อนลึกจนยากจะควบคุม
ทว่าในขณะเดียวกัน ความสงสัยก็ยังคงคุกรุ่นอยู่ในใจ ใครกันที่ฝากของมาให้ผม? และทำไมเขาถึงต้องเป็นคนเอามาส่งด้วยตัวเอง?
ชายหนุ่มลึกลับในชุดสีดำคนนั้น...ทิ้งไว้เพียงความสงสัยและร่องรอยบางอย่างที่ทำให้ผมรู้สึกแปลกไป ความรู้สึกที่บอกไม่ถูกนี้มันคืออะไรกันแน่...
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น