หนึ่งภาพจำ พาเราย้อนกลับไปสู่บางสิ่งที่ค้างคาใจ

ภาพความรู้สึกบางอย่างควรค่าแก่การจดจำ แม้จะไม่สามารถครอบครองได้ แต่ก็ยังดีที่รู้ว่า...มันเคยเกิดขึ้นจริง

เมื่อปีที่แล้ว (10 ม.ค. 2567) ขณะที่ผมนั่งรถกลับห้องจากพื้นที่ทำงานวิจัย พระอาทิตย์กำลังลับขอบฟ้า ท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นสีส้มอมดำ ลมเย็น ๆ พัดผ่านหน้าต่างรถ พร้อมกับเสียงเพลงเบา ๆ ที่เหมือนกำลังกล่อมให้หัวใจได้คุยกับตัวเอง... “ใจมนุษย์ทำไมดำยิ่งนัก จากไปไม่มีแม้แต่คำลา”

ความรู้สึกตอนนั้นมันจุกอยู่ในอก ผมตั้งคำถามกับตัวเองซ้ำ ๆ ว่าจริง ๆ แล้วเราเคยรู้จักกันหรือเปล่า? พร้อมกับอธิษฐานกับพระอาทิตย์ว่า “ขอให้ตัวเองมีกำลังใจที่เข้มแข็ง เหมือนแสงพระอาทิตย์ที่เฉิดฉาย ต่อให้ลับไปก็กลับมา”

รถแล่นผ่านสะพานข้ามคลอง พระอาทิตย์หายลับไป เหมือนเป็นประตูมิติสู่ความมืดมิด ความทรงจำต่าง ๆ วิ่งเข้ามาในหัวไม่หยุด ผมคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมา และคิดว่า "ถ้าหากย้อนเวลาได้หนึ่งปี แม้ต้องแลกกับอะไรบางอย่างก็ยอม"

มีคนเคยบอกว่า ถ้าเราทำทุกอย่างเต็มที่กับปัจจุบัน เราก็คงไม่ต้องเสียใจกับวันพรุ่งนี้ ผมเลยเลือกที่จะตอบความรู้สึกตัวเองแบบนั้น... เวลาผ่านไปหนึ่งปี เสียงในหัวใจยังคงดังชัดเจน บางครั้งเราก็ไม่ได้ต้องการให้ใครรับรู้ แค่ได้พูดออกมาก็เป็นอิสระของใจแล้ว

ผมให้กำลังใจตัวเองเสมอว่า "เราเก่งในแบบของเรา เราอดทนกับเรื่องแย่ ๆ ที่ผ่านมาได้ เพราะเรามีคุณค่า แค่บางทีเราเหนื่อยจนลืมไปเท่านั้นเอง"

กลับมาดูภาพนี้อีกครั้ง คราวนี้มองท้องฟ้าเป็นสีทองชวนให้รู้สึกอบอุ่นและโหยหา พอเวลาผ่านไปทำให้ผมตระหนักว่า บางความสัมพันธ์ไม่ได้ต้องการอะไรมาก แค่มีโอกาสได้บอกคิดถึงกัน มีพื้นที่ให้ฮีลใจกัน ซัพพอร์ตกัน แค่นั้นก็เป็นความสัมพันธ์ที่ปลอดภัยแล้ว

พอกลับมาดูรูปนี้อีกครั้ง ท้องฟ้าเป็นสีทองอบอุ่นและชวนให้โหยหา เวลาทำให้ผมเข้าใจว่า บางความสัมพันธ์ไม่ได้ต้องการอะไรมาก แค่ได้บอกคิดถึงกัน มีพื้นที่ให้ฮีลใจกัน ซัพพอร์ตกัน แค่นี้ก็เป็นความสัมพันธ์ที่ปลอดภัยแล้ว