ข้ามไปที่เนื้อหาหลัก

แตงโม สกลนคร

เป็นส่วนหนึ่งของการเผยแพร่ "วิถีชุมชน" ทุกเรื่องราวเล่าต่อคงตำนาน ชื่นชอบวัฒนธรรมและนวัตกรรมใหม่ ช่วยแก้ปัญหาเกียจคร้านส่วนตัว

ค้นหาบล็อกนี้

หน้าแรก
เพิ่มบทความ

หน้าแรก
เพิ่มบทความ

หน้าแรก
เพิ่มบทความ

กำลังแสดงโพสต์จาก เมษายน, 2024

ดูทั้งหมด

บทความ

NFT. แรกในชีวิตผมมีชื่อว่า "กบิลปักษา"

ใน เมษายน 18, 2567

เรื่องเล่า +0 nft

เรื่องเล่า nft

รับลิงก์
Facebook
X
Pinterest
อีเมล
แอปอื่นๆ

สุขสันต์วันสงกรานต์ ประเพณีแห่งความสุข

ใน เมษายน 13, 2567

เรื่องเล่า +0 วิถีชุมชน

เรื่องเล่า วิถีชุมชน

รับลิงก์
Facebook
X
Pinterest
อีเมล
แอปอื่นๆ

ฤดูข้าวเหนียวมะม่วงมาแล้ว

ใน เมษายน 11, 2567

ข้าวเหนียวมะม่วง +0 เรื่องเล่า

ข้าวเหนียวมะม่วง เรื่องเล่า

รับลิงก์
Facebook
X
Pinterest
อีเมล
แอปอื่นๆ

โพสต์เพิ่มเติม

คลังบทความ

เมษายน4
มีนาคม9
กุมภาพันธ์2
สิงหาคม1
กรกฎาคม3
เมษายน3
มีนาคม11
ธันวาคม8
กันยายน1
กรกฎาคม1

ตุลาคม1
กันยายน14
สิงหาคม1
กรกฎาคม10
เมษายน1

แสดงเพิ่มเติม แสดงน้อยลง

รายงานการละเมิด

บทความเด่นเดือนนี้

ประวัติบ้านนาสีนวล ต.หนองแปน อ.เจริญศิลป์ จ.สกลนคร

สถานที่สำคัญในบ้านนาสีนวล ประวัติบ้านนาสีนวล ต.หนองแปน อ.เจริญศิลป์ จ.สกลนคร ที่ตั้ง/อาณาเขต บ้านนาสีนวล ตำบลหนองแปน อำเภอเจริญศิลป์ จังหวัดสกลนคร ตั้งอยู่ทิศเหนือขององค์การบริหารส่วนตำบลหนองแปน มีระยะทางหากจากตัวตำบลประมาณ 1 กิโลเมตร ห่างจากตัวอำเภอประมาณ 30 กิโลเมตร แบ่งการปกครองออกเป็น 4 หมู่บ้าน คือ หมู่ 5 6 9 และหมู่ 11 บ้านเรือนจะปลูกเป็นแนวยาวตามถนนทั้ง 2 เส้น การเดินทางโดยรถยนต์สะดวกสามารถเชื่อมต่อไปยังอำเภอและจังหวัดอื่น ๆ ได้ มีถนนหลวงชนบทหมายเลข 2281 ผ่าน เชื่อมต่อระหว่างอำเภอสว่างแดนดินกับอำเภอบ้านม่วง จังหวัดสกลนคร และมีถนนจากบ้านนาสีนวลเชื่อมต่อไปยังอำเภอบ้านดุง จังหวัดอุดรธานี มีอาณาเขตติดต่อมีดังนี้ ทิศเหนือ ติดต่อ ตำบลห้วยหลัว อำเภอบ้านม่วง จังหวัดสกลนคร ทิศใต้ ติดต่อ ตำบลโคกสี อำเภอสว่างแดนดิน จังหวัดสกลนคร ทิศตะวันออก ติดต่อ ตำบลบ้านเหล่า อำเภอเจริญศิลป์ จังหวัดสกลนคร ทิศตะวันตก ติดต่อ ตำบลม่วง อำเภอบ้านดุง จังหวัดอุดรธานี ลักษณะภูมิประเทศ บ้านนาสีนวล มีประมาณ 3,077 ไร่ มีภูมิประเทศเป็นที่ราบลุ่มสลับที่ดอน ที่ราบลุ่มสูงระดับ 177 เมตรจากระดับน้ำทะเล ...

เพราะเราขาดบางสิ่งบางอย่าง ความรักจึงไม่มีวันสมบูรณ์

สิ่งที่เรามีและเป็นอยู่ อาจไม่เพียงพอสำหรับเขา เป็นเพราะ "บางสิ่งบางอย่าง" ที่เราขาดหายไป "บางสิ่งบางอย่าง" ที่เขาปรารถนา แต่เราไม่อาจเติมเต็มให้ได้ "บางสิ่งบางอย่าง" ที่ดูเหมือนจะอยู่กันคนละขั้วกับตัวตนของเรา ผมชอบความคิดนี้มาก อ่านเจอในหนังสือ “เพราะเป็นวัยรุ่นจึงเจ็บปวด” นำมาเป็นแรงบันดาลใจให้กับใครหลายคน ก้าวผ่านในวันที่ไม่สมหวังเรื่องความรัก และหนึ่งในนั้นคือตัวผมเอง ขอเป็นกำลังใจ ให้กับผู้ที่กำลังสิ้นหวังและหมดหนทาง จงลุกขึ้นยืนหยัดอีกครั้ง อย่ากลัวที่จะเจ็บปวด เพราะหากเราสามารถกลับมายืนได้อย่างสง่างามอีกครั้ง เราก็จะสูงส่งไม่ต่างอะไรจากดอกบัวที่ผุดพ้นน้ำ การเริ่มต้น... ที่ไม่สมบูรณ์ ผมเคยมีประสบการณ์ความสัมพันธ์ ที่เริ่มต้นจากการที่ต่างฝ่ายต่าง "เลือก" สิ่งที่ดีที่สุดให้แก่กัน โดยไม่ได้มองว่า "เรา" คือคู่ที่ดีที่สุด แต่ความแตกต่างระหว่างเรานั้นมีมาก จนมีบางสิ่งที่ผมไม่สามารถให้เขาได้เพียงพอ และเขาก็เลือกที่จะไปหาจากคนอื่น จะให้ทำยังไงได้ละ ผมต้องยอมจำนนกับความทรมาน ยอมเป็นเพียง "ตัวสำรอง" ให้เขามีความสุขกับ "ตัวจ...

ความบังเอิญนำทางมาเจอทำให้ใจสั่น | 01

เช้าวันหนึ่ง แสงแดดยามเช้าสาดส่องอ่อนๆ ทาบทาทุกสรรพสิ่ง ชายหนุ่มในชุดสีดำสนิท ตั้งแต่หมวกกันน็อคจรดปลายเท้า ปรากฏตัวเงียบเชียบอยู่หน้าประตูบ้านของผม รถมอเตอร์ไซค์คันใหญ่สีดำทะมึนจอดสนิทราวกับเป็นส่วนหนึ่งของเงา พร้อมกับถุงพลาสติกสีขาวใบโตในมือ "มาส่งของครับ" เสียงทุ้มนุ่มที่ลอดผ่านหมวกกันน็อคสีดำนั้นช่างแผ่วเบา ทว่ากลับก้องกังวานอยู่ในความเงียบสงัดยามเช้า รอยยิ้มบางๆ ที่มุมปากของเขาเลือนรางจนผมไม่แน่ใจว่ามันมีอยู่จริง แสงอาทิตย์ที่ส่องกระทบมาทำให้ใบหน้าภายใต้หมวกนั้นยังคงเป็นปริศนา "อ๋อ ครับ" ผมตอบกลับไปอย่างงุนงง ก้าวเท้าออกจากประตูบ้านอย่างช้าๆ สายตาจับจ้องอยู่ที่ถุงสีขาวในมือเขาอย่างใคร่รู้ "ผมไม่ได้สั่งอะไรไว้นะครับ" "ชื่อคุณวีระใช่ไหมครับ?" เขาถามต่อ น้ำเสียงราบเรียบแต่กลับแฝงไว้ด้วยความเป็นกันเองอย่างประหลาด ผมพยักหน้าโดยอัตโนมัติ "ใช่ครับ มีอะไรหรือเปล่าครับ?" "พอดีมีคนฝากของมาให้ครับ" เขายื่นถุงสีขาวมาตรงหน้าผมอย่างสุภาพ "เขาบอกว่าให้เอามาให้คุณโดยเฉพาะ" ผมรับถุงมาด้วยความรู้สึกประหลาดใจ มองสำรวจมันอย่างละเ...

หนึ่งภาพจำ พาเราย้อนกลับไปสู่บางสิ่งที่ค้างคาใจ

ภาพความรู้สึกบางอย่างควรค่าแก่การจดจำ แม้จะไม่สามารถครอบครองได้ แต่ก็ยังดีที่รู้ว่า...มันเคยเกิดขึ้นจริง เมื่อปีที่แล้ว (10 ม.ค. 2567) ขณะที่ผมนั่งรถกลับห้องจากพื้นที่ทำงานวิจัย พระอาทิตย์กำลังลับขอบฟ้า ท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นสีส้มอมดำ ลมเย็น ๆ พัดผ่านหน้าต่างรถ พร้อมกับเสียงเพลงเบา ๆ ที่เหมือนกำลังกล่อมให้หัวใจได้คุยกับตัวเอง... “ ใจมนุษย์ทำไมดำยิ่งนัก จากไปไม่มีแม้แต่คำลา” ความรู้สึกตอนนั้นมันจุกอยู่ในอก ผมตั้งคำถามกับตัวเองซ้ำ ๆ ว่าจริง ๆ แล้วเราเคยรู้จักกันหรือเปล่า? พร้อมกับอธิษฐานกับพระอาทิตย์ว่า “ ขอให้ตัวเองมีกำลังใจที่เข้มแข็ง เหมือนแสงพระอาทิตย์ที่เฉิดฉาย ต่อให้ลับไปก็กลับมา ” รถแล่นผ่านสะพานข้ามคลอง พระอาทิตย์หายลับไป เหมือนเป็นประตูมิติสู่ความมืดมิด ความทรงจำต่าง ๆ วิ่งเข้ามาในหัวไม่หยุด ผมคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมา และคิดว่า " ถ้าหากย้อนเวลาได้หนึ่งปี แม้ต้องแลกกับอะไรบางอย่างก็ยอม " มีคนเคยบอกว่า ถ้าเราทำทุกอย่างเต็มที่กับปัจจุบัน เราก็คงไม่ต้องเสียใจกับวันพรุ่งนี้ ผมเลยเลือกที่จะตอบความรู้สึกตัวเองแบบนั้น... เวลาผ่านไปหนึ่งปี เสียงในหัวใจยังคงดังชัดเจน บางครั้งเราก็ไ...

จำนวนการดูหน้าเว็บรวม

ขับเคลื่อนโดย Blogger

Onepoverty